«ثمر ابوالوف» زنی که لابه‌لای جسدها زندگی کرده است!

به گزارش اسرار به نقل از «سی‌ان‌ان»، ثمر ابوالوف را شاید هنوز بسیاری از مردم نشناسند؛ اما احتمالا برخی از عکس‌هایش را دیده‌اند. او یک فرد معمولی نیست یا لااقل می‌توان گفت خبرنگار و عکاسی معمولی نیست، چراکه در قلبِ خونین‌ترین بخش حال حاضر کره خاکی یعنی غزه زیسته است. او نه تنها از ابتدای حملات حماس در غزه حضور داشته بلکه به عنوان شاهدی بی‌واسطه با تمام بلایای انسانی و فجایع ضد بشری آن مواجه شده است.
ثمر ابوالوف در حال حاضر عکاس خبری نیویورک‌تایمز است. او خیلی پیش از وقایع غزه بی‌محابا جبهه‌های جنگ را در قلب تهاجمات و در صف اول تجربه کرده است. بی‌سلاح و حتی گاه بی‌تجهیزات ایمنی و اولیه رسانه‌ای و بین‌المللی.
زنی که از مرگ نمی‌ترسد
اولین کاری که ثمر ابوالوف قبل از اینکه از یک بچه مرده عکس بگیرد انجام می‌دهد، این است که مطمئن شود آن بچه یکی از فرزندان خودش نیست. او تا این حد در دشواری احساسی به سر می‌برد، بی‌آنکه در ثبت وقایع کم‌کاری کند. موضوع این است که ثمر ابوالوف به عنوان مادر چهار فرزند هرگز در صحنه‌های تراژیک و غیرانسانی، جلوی احساساتش را نمی‌گیرد و دردمندانه اشک می‌ریزد. او در همین حال، چشم بر ویزور دوربین می‌گذارد و عکس‌های دردناکی را از جنگ‌ها و ظلم‌های بی‌پایان اشرار در غزه ثبت می‌کند.بیش از ۱۰ سال است که ابوالوف به عنوان یک عکاس جنگی فعالیت می‌کند. او با کارهایی که در این عرصه انجام داده، تمام تعریف‌های سنتی و جنسیتی مرسوم را زیر سوال داده و حتی آن‌ها را دچار تغییر کرده است.
ثمر ابوالوف سال‌هاست که با پرتره‌های دردناک و انسانی خود آوارگی و نا امیدی همراه با مرگ تعداد زیادی از مسلمانان را به دنیا مخابره می‌کند. او همچنین لحظات کوتاه شادی و تاب‌آوری اهالی غزه را به ثبت می‌رساند؛ هرچند کم و معدود! آخرین عکس‌های ثمر که مربوط به جنگ همین جنگ اخیر اسرائیل با غزه است، توجهات زیادی را در دنیا به خود جلب کرد. به این ترتیب است که او نشان و جایزه شجاعت عکاسی خبری را از «نیدرینگهاوس ۲۰۲۴» و مسابقه «جورج پولک» دریافت کرده است.ثمر ابوالوف در آثارش، پدر و مادرانی را نشان می‌دهد که در حال فریاد زدن و عصیان هستند و بر بدن‌های کوچک و کفن پوش فرزندانشان گریه می‌کنند. تخت‌های بیمارستان‌های مملو از نوزادان زودرس و زخمی، نوزادان دچار سوءتغذیه دور و بر آن‌ها با بدن‌های ضعیف و رو به زوال، نگاه کودکان ترسیده چشم به آسمان، و انبوه بمب‌های آوار شده بر سر فلسطینی‌یان سوژه‌هایی هستند که ثمر ابوالوف آن‌ها را جدی می‌پندارد و به هرقیمت ممکن از آن‌ها عکس می‌گیرد؛ حتی به قیمت جانش.
زندگی لابه لای جسدها
ثمر ابوالوف که حال چهل ساله و چند روزی است در غزه حضور ندارد، در گفتگویی که با «سی‌ان‌ان» در قاهره، داشته، درباره حضورش در جنگ و مصائبی که با آن‌ها مواجه بوده اینگونه می‌گوید: عکس‌برداری از اجساد برایم دردناک‌ترین کارهاست. یکی از بدترین‌ها عکس‌ها، اثری است که ۱۷۰ جسد انباشته شده روی هم را نشان می‌دهد. زمانی که آن‌ها را تماشا می‌کردم یا از پشت دوربین آن‌ها را می‌نگریستم، با خودم می‌گفتم این‌ها انسان هستند نه اجساد و خون و استخوان در تمام ابعاد و سایزها! جسدهایی از نوازادان گرفته تا پدر بزرگ‌ها و مادربزرگ‌ها.
به این فکر می‌کردم که این آمدها افرادی بوده‌اند که در زندگی رویاهای بزرگی در سر می‌پرورانده‌اند و امید داشته‌اند که از جنگ جام سالم به در ببرند.
موضوع این است که این بانوی عکاس بیش از آنچه که تصور کنید در جنگ و درگیری حضور داشته است. با این وجود سطح وحشی‌گری اسرائیلی‌ها در حمله‌های اخیر به غزه در حدی بوده که او غافلگیر شده و حال به لحاظ روحی و روانی وضعیت بدی دارد.
وی می‌افزاید: من هرگز دست از کار نکشیدم، حتی آن زمان که خانواده‌ام را کشتند و خانه‌ام را با بمب‌های‌شان ویران کردند.ثمر ابوالوف با صدایی حزین، در ادامه می‌گوید: من فقط یک نفر با دوربین نیستم، بلکه انسانم. کافی است به عنوان عکاس و خبرنگار به غزه بیایید تا چیزی در درونتان بارها و بارها و بارها بمیرد. در رابطه با خودم بگویم من برای حضور در اینجا فقط یک انتخاب داشتم که آن هم رویای‌ام بود. او در حالی سال‌هاست در جبهه‌های جنگ حضور دارد که در سن بیست و شش سالگی سه فرزند داشته. ثمر درباره آن سال‌ها می‌گوید: در آن دوره از زندگی‌ام، با خودم فکر می‌کردم چیزی کم است. من خیلی کم سن بودم و در آن سنین جوانی حس می‌کردم آن زندگی مال من نیست. واقعیت این بود که من به تحصیل و انجام دادن کارهای معنادار برای خودم و مردمم فکر می‌کردم. نوشتن، امور روابط عمومی و حتی حسابداری کارهایی بودند که انجام‌شان داده‌ام و باید بگویم هیچ کدام از آن‌ها مانند عکاسی برایم جذاب نبوده‌اند. معتقدم آنچه به عنوان عکس می‌بینید، تنها یک فریم نیست بلکه روحی پشت آن نهان است. ثمر ابوعلوف در بخش دیگری از صحبت‌هایش می‌گوید: با انتخاب عکاسی می‌خواستم به مردم نشان بدهم که غزه چه طور جایی است و هنوز هم معتقدم که این منطقه بسیار زیباست؛ چون حتی اگر مردمش در اوج بی‌عدالتی و ظلم باشند باز هم در جستجوی شادی هستند.