امیرمسعود عابدین: نئوپلان جامبوکروزر (Neoplan Jumbocruiser) در دهه ۱۹۷۰ به‌عنوان بزرگترین اتوبوس جهان معرفی شد؛ وسیله‌ای غول‌پیکر که می‌توانست تا ۱۷۰ نفر را جابه‌جا کند و درواقع معادل زمینی هواپیماهای پهن‌پیکر مانند بوئینگ ۷۴۷ و ایرباس A۳۸۰ به‌شمار می‌رفت. ایده اصلی پشت این اتوبوس، همان استراتژی «حمل مسافر بیشتر برای کاهش هزینه‌ها» بود که پیش‌تر در صنعت هوایی و توسط مدیران بزرگی مثل خوان تریپ (Pan Am) به‌کار گرفته شده بود.
ریشه‌ها و نوآوری نئوپلان
براساس گزارش theautopian، نئوپلان، شرکت آلمانی تأسیس‌شده در سال ۱۹۳۵ توسط گوتلوب آووارتِر، از ابتدا با طرح‌های متفاوت و جسورانه شناخته می‌شد. این برند اولین شرکتی بود که اتوبوس‌هایش را با سیستم تعلیق بادی، تعلیق مستقل جلو و موتور عقب عرضه کرد و حتی ایده تهویه‌ی قابل‌تنظیم برای هر مسافر را به اجرا درآورد؛ چیزی که امروز در اتوبوس‌ها و هواپیماها استاندارد است. در دهه ۱۹۶۰، نئوپلان با معرفی NH ۲۲ Skyliner، نخستین اتوبوس دوطبقه مسافربری دوربرد جهان، تحولی ایجاد کرد. اما باب لی، طراح ارشد این شرکت، پا را فراتر گذاشت و پروژه‌ای جاه‌طلبانه‌تر را آغاز کرد: جامبوکروزر.
مشخصات و طراحی جامبوکروزر
این اتوبوس در نمایشگاه IAA فرانکفورت ۱۹۷۵ رونمایی شد و تمام محدودیت‌های قانونی آلمان برای ابعاد و وزن را به حداکثر رساند:
۲۱ شهریور ۱۴۰۴ - ۱۸:۰۰
دهه ۱۹۷۰ صحنه ظهور اتوبوسی بود که بیشتر شبیه یک هواپیمای زمینی به نظر می‌رسید؛ غولی عجیب و غریب با چهار محور و دو طبقه که می‌توانست صدها مسافر را هم‌زمان جابه‌جا کند. نئوپلان جامبوکروزر نه‌تنها عنوان بزرگترین اتوبوس جهان را از آن خود کرد، بلکه داستانی شگفت‌انگیز از جاه‌طلبی مهندسان آلمانی و سرنوشتی غیرمنتظره در صنعت حمل و نقل رقم زد.
ثبت دیدگاه