تعداد دیابتی‌های ایران بالاتر از نرخ جهانی!

علیرضا استقامتی فوق تخصص غدد و استاد دانشگاه علوم پزشکی تهران بر این باور است: هزینه‌ای که برای یک فرد دیابتی می‌شود، ۲ تا ۴ برابر یک فرد غیردیابتی است.وی که سالهاست با بیماران دیابتی سر و کار دارد، می گوید: ما با روند فزاینده ابتلا به دیابت، به یقین در آینده‌ای نه چندان دور با مشکلات عدیده‌ای در تامین هزینه‌های درمانی و مراقبت از بیماران دیابتی روبرو می‌شویم.
وی با یادآوری این نکته که درمان‌های دیابت در بسیاری از مواقع گران قیمت هستند و هزینه عوارض این بیماری نیز به فرد تحمیل می شود، می‌افزاید: فردی که به دیابت مبتلا می‌شود، ممکن است به مشکلات چشمی، قلبی، کلیوی و اندام‌ها هم دچار شود که این‌ها نیاز به بستری شدن در بخش‌ها، آی سی یو، سی سی یو، لیزر درمانی، دیالیز، پیوند عضو و خدایی ناکرده قطع اندام دارد که هزینه‌های بسیار بالایی برای فرد و نظام سلامت خواهد داشت.
رئیس انجمن دیابت گابریک ایران درباره وضعیت دیابت در ایران گفت:بیماری دیابت یک بیماری بسیار شایع است . در دنیا بیش از ۴۶۰ میلیون نفر فرد مبتلا به دیابت وجود دارد که این بر مبنای آمار اطلس دیابت ۲۰۲۱ میلادی است. اکنون یعنی در سال ۲۰۲۴ میلادی قطعا شیوع دیابت در دنیا بیشتر شده است و شاید از نیم میلیارد نفر نیز عبور کرده باشد.در کشور ما طبق آخرین بررسی ها که مربوط به حدود ۴ سال پیش است، ۷ میلیون دیابتی داشته‌ایم که احتمالا تعدادشان اکنون بیشتر است. البته این روند در تمام دنیا رو به افزایش است. ما نمی‌توانیم این روند را متوقف کنیم بلکه باید تلاش خود را بکنیم که این روند متوقف شود.
وی در ادامه گفت:این بیماری ارتباط خیلی نزدیکی با شیوه و سبک زندگی دارد. برای مثال افرادی که فعالیت فیزیکی ندارند و چاق‌ترند، بیشتر دیابت می‌گیرند. شما در دنیا می‌بینید که شیوع چاقی رو به افزایش و به تبع آن تعداد دیابتی‌ها نیز رو به فزونی گرفته است. متاسفانه شیوه زندگی ما از شیوه زندگی با فعالیت فیزیکی زیاد به شیوه زندگی با فعالیت فیزیکی کم، تبدیل شده است و اغلب به افرادی کم یا بی تحرک تبدیل شده ایم.
استقامتی گفت:تغذیه‌هایمان همه ناسالم است. غذاهایی که خیلی ساده و ارزان در دسترس هستند، به اسم فست فود در سبد تغذیه ما قرار گرفته اند. این غذاها خیلی سریع آماده می‌شوند و بسیار ساده و ارزان در دسترس ما هستند.در همه دنیا اثبات شده است که در مناطقی که فست فودها وجود دارد در مقایسه با مناطقی که رستوران‌های معمولی بیشتر است، شیوع دیابت فزونی دارد؛ این یک امر مطالعه و اثبات شده است.
همه افرادی که دیابت دارند به خصوص دیابت نوع ۲، باید حداقل ۱۵۰ دقیقه در هفته یعنی ۵ روز و هر روز ۳۰ دقیقه فعالیت فیزیکی هوازی با شدت حداقل متوسط به بالا را داشته باشند. این اتفاق خیلی از مواقع نمی‌افتد. یعنی خیلی وقت‌ها امکانش نیست. فرد می‌گوید دچار بیماری‌های مفصلی و عضلانی و اسکلتی شده است و نمی‌تواند راه برود. می‌گوییم شنا کن، می‌گوید امکان شنا برایم وجود ندارد. می‌گوییم برو باشگاه، می‌گوید گران است. یا بحث آلودگی و گرمای هوا مطرح می‌شود.
مشکل دیگر این است که افراد دیابتی بیش از نیاز روزانه اش کالری از غذا دریافت می‌کند و باعث می‌شود روی کنترل قند خونش اثر سوء بگذارد. یا این که مواد غذایی سالم را کمتر مصرف کرده و در خوردن چربی و شیرینی افراط می‌کند. اگر شما یکی از سه پایه کنترل قند خون را رعایت نکنید، درمانتان ناقص می‌ماند.
بنابراین فردی که برای درمان دیابت مراجعه می‌کند حتما بایستی اصول تغذیه سالم به او آموزش داده شود که بداند چه غذایی سالم است. باید ارتباط بین سه جز درمان یعنی تغذیه، ورزش و دارو را بداند. مثلا کسی که انسولین می‌زند یا بعضی داروهای کنترل قند خون را می‌خورد باید ورزش خود را بر مبنای آن تنظیم کند و آن قدر ورزش سنگین نکند که قند خونش بیفتد.
ما نیاز داریم بحث دیابت را در یک بسته جامع‌تر و کاملتر ببینیم. اگر شما بیمار دیابتی را خوب آموزش دهید تا بتواند از خودش خوب مراقبت کند، از عوارض بعدی دیابت که هزینه‌زا است، پیشگیری می‌کند.اگر کسی که دیابت دارد درست آموزش ببیند که چطور دارویش را مرتب مصرف کند، چگونه ورزش کند و چطور رژیم غذایی‌اش را رعایت کند، در نهایت عوارض کمتری را تحمل کند. این موضوع سبب کمتر شدن هزینه‌های درمان می‌شود در واقع این جنبه سرمایه گذاری دارد نه هزینه.در مجموع اگر از من بپرسید پایه اصلی درمان در افراد مبتلا به دیابت نوع ۱ و ۲ چیست، می‌گویم آموزش.

آمار دیابت در ایران در مقایسه با دنیا چه وضعیتی را دارد؟در کشور ما طبق برآوردها حدود ۱۴ تا ۱۵ درصد فرد مبتلا به دیابت نوع ۲ داریم. با توجه به این که به طور متوسط بین ۱۰ تا ۱۱ درصد جمعیت جهان به دیابت مبتلا هستند، تعداد دیابتی‌های ما بالاتر از نرخ دنیاست.
آیا می‌شود گفت نظام سلامت در چند سال آینده بیشترین آسیب و هزینه را از محل بیماری‌های غیرواگیر مثل دیابت تحمل خواهد کرد؟بله. از آنجایی که هزینه‌ای که برای یک فرد دیابتی می‌شود ۲ تا ۴ برابر یک فرد غیردیابتی است ما با روند فزاینده ابتلا به دیابتی که داریم، قطعا در آینده‌ای نه چندان دور با مشکلات عدیده‌ای در تامین هزینه‌های درمانی و مراقبت از بیماران دیابتی روبرو می‌شویم. چون درمان‌های دیابت در خیلی از مواقع گران قیمت هستند. ضمن این که هزینه عوارض بیماری دیابت هم به آن اضافه می‌شود. چرا که فردی که به دیابت مبتلا می‌شود ممکن است به مشکلات چشمی، قلبی، کلیوی و اندام‌ها هم دچار شود که این‌ها نیاز به بستری شدن در بخش‌ها، آی سی یو، سی سی یو، لیزر درمانی، دیالیز، پیوند عضو و خدایی ناکرده قطع اندام دارد که هزینه‌های بسیار بالایی خواهد داشت.
از این رو این خطر وجود دارد که با افزایش تعداد مبتلایان به دیابت به تدریج نظام بهداشتی توان پرداخت این هزینه ها را نداشته باشد. بنابراین باید فکری برای توقف روند ابتلا به دیابت کرد و پیشگیری را جدی گرفت.پیشگیری از دیایت هم نیاز به عزمی ملی دارد و هیچ دولتی قادر نخواهد بود این بحث را به تنهایی انجام دهد. یعنی هم دولت، هم مجلس، هم مردم باید دست به دست هم دهند. مجلس باید از طریق تصویب قوانینی که قابلیت اجرا دارند قوانین مرتبط به پیشگیری از دیابت را تصویب کند.
۵۰ تا ۶۰ درصد عوامل اجتماعی و اقتصادی که در کنترل دیابت نقش دارند از حیطه وزارت بهداشت خارج است؛ عواملی مانند اشتغال و آموزش دولت به معنای وسیع کلمه یعنی حاکمیت باید این قوانین را اجرا کند. مردم هم باید حتما به حاکمیت کمک کنند تا در کنار هم با یک عزم ملی بتوانیم روند ابتلا به دیابت را کم و کند کنیم. وگرنه اگر برای مردم امکانات لازم فراهم نشود این کار امکان پذیر نخواهد شد. چرا که وقتی صحبت از فعالیت فیزیکی می‌کنیم مردم نیاز به حمایت از سوی دولت دارند و باید فضای فیزیکی به اندازه کافی برای ورزش کردن آنها مهیا باشد یا همین طور وقتی که بحث از رژیم غذایی سالم می‌شود. ۵۰ تا ۶۰ درصد عوامل اجتماعی و اقتصادی که در کنترل دیابت نقش دارند از حیطه وزارت بهداشت خارج است؛ عواملی مانند اشتغال و آموزش. ثابت شده است که افرادی که شغل خوبی ندارند یا بیکارند بیشتر دیابت می‌گیرند همین طور افرادی که آموزش خوبی ندارند.
این یعنی ارتباط بین فقر و دیابت؟بله، ارتباط بین فقر و ابتلا به دیابت در دنیا مساله‌ای اثبات شده است. مطالعه‌ای که در آمریکا انجام شد نشان داد آنهایی که زیر خط فقر هستند خیلی بیشتر از افرادی که چند رتبه بالاتر از خط فقر به سر می‌برند مبتلا به دیابت می‌شوند. کم سوادی و کمبود آموزش هم شیوع و بروز دیابت را بالا می‌برد. بیکاری هم همین طور. اگر ما به فقر و کمبود آموزش توجه نکنیم موتور دیابت در کشور خاموش نخواهد شد. برای همین است که می‌گویم که مساله دیابت ورای وزارت بهداشت و یک بحث ملی است و دولت با تمامیت خود و به طور جدی و با حساسیت بالا باید پیگیر این موضوع شود.. اگر دولت با جدیت این موضوع را پیگیری نکند ما در آینده با سونامی هزینه‌های مالی بسیار بسیار بالای دیابت مواجه خواهیم بود که توان پرداخت آن را نخواهیم داشت.